Zo ik niet had geloofd!

Zo ik niet had geloofd dat in dit leven,mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,mijn God waar was mij hoop en moed gebleven ?

Moed die ik zo nodig heb omdat wij komende woensdag dv met het ouderen reisje uitgaan Schiphol gaan bezoeken. Ik ben vorig jaar ook mee geweest om mij kleinzoon weg te brengen.
Maar ik wil helemaal niet mee gaan kijken hoe het vliegverkeer op gaat stijgen en daalt.

In  1973  werkte ik bij de heren en jongens kledingzaak Coster. Het waren Joodse mensen,een keer per twee jaar gingen ze met het personeel uit. De zaken waren over heel Nederland verspreidt waren,werden niet gesloten  .Per groep gingen 100 collega's mee van verschillende filialen en een van de Coster mensen zelf..Ik werkte er nog maar drie weken ,ik mocht ook mee,de manager de heer Manasse kwam mij dat vertellen. Ik had nog nooit gevlogen maar ik was toen niet bang.
Wij gingen naar Rhodos toe. Op de heen weg prachtig weer,maar op de terugreis ging het mis. In Belgrado heeft het vliegtuig bijgetankt. Toen  gingen wij opstijgen. Nog geen tien minuten later ging het mis. Het vliegtuig begon hevig tekeer te gaan, wij gingen echt bijna onderste boven. Het was geen turbulentie!
Ik was in paniek. ze kwamen met mij praten.Uiteindelijk konden wij verder vliegen. (in die zelfde storm en opdat zelfde moment is ook een vliegtuig boven Griekenland verongelukt,dat hoorde ik later pas.)
Boven Amsterdam gekomen was Schiphol helemaal verlicht met grote schijnwerpers,er stonden brandweer auto's ,ziekenwagens en politieauto's. Er werd ons verteld dat er een kaping aan de gang was,wij konden niet landen ,en hebben ruim een halfuur rondjes gevlogen,toen kwam het bericht dat wij naar Rotterdam zouden vliegen,de mensen die ons op zouden komen kregen te horen dat het vliegtuig met Coster mensen uit zouden wijken naar Rotterdam. Wij gingen weer opstijgen en toen kwam het bericht dat wij toch onze riemen weer vast konden maken en mochten landen op Schiphol. Bijna alle mensen die ons op zouden halen waren weg,behalve Margreet haar ouders die hoorde nog net dat wij toch zouden landen. Omdat het al laat was, zijn de meeste mensen in een hotel gaan slapen.Maar ik was door Margreet haar ouders ook op Schiphol gebracht en kon weer mee teruggenomen worden. Het was angstig en als ik dan nu hoor van de vliegtuigen die allemaal verongelukken en de ramp van de MH 17 weet ik de ontzettende paniek en angst die ze te toen moesten voelen. Dus vind ik dit uitstapje niet fijn en eigenlijk wil ik ook niet mee.

Maar zo ik niet had geloofd dat in dit leven,mijn God waar was dan mijn hoop en moed gebleven ? Ik was dan vergaan in al mijn smart en rouw. Het klinkt zo tegenstrijdig !